Hartstilstand ?

Cyril

10-03-2001 01:18

Hallo,
Ik heb afgelopen najaar mijn schoonvader proberen te helpen door hem te beademen en hartmassage te geven.
We waren aan het klussen aan zijn nieuwe voliére toen hij plotseling rechtop ging zitten en zei: “nou, dit was het” en rustig achterover ging liggen.
Ik dacht in eerste instantie dat hij een grapje maakte, het was lekker weer, hij lag lekker in het zonnetje.
Dan dringt opeens tot je door dat het ernst is en dat je aan de slag móet.
Hele EHBO-boeken schieten door je hoofd en je hartslag bonst in je strot.
Dan treedt er een rust over je heen en je begint gewoon met reanimatie.
Het viel echt tegen, het was in de verste verte niet te vergelijken met de lessen die ik gevolgd heb.
Ondanks de geweldige hulp van twee buurmeisjes heeft hij het niet gehaald.
“Je hebt je best gedaan, Je kon niet meer doen” is de reactie van de meesten in een poging je op te beuren.
Dat weet ik zelf ook wel, ik héb m'n best gedaan en ik kón niet meer doen maar het knaagt zo aan je geweten…..
Ik weet dat ik vergat zijn hoofd geheel naar achter te houden en zijn gebit ben ik in eerste instantie ook vergeten te verwijderen.
Toen ik nog alleen aan het helpen was heb ik de juiste volgorde
( massage/beademing ) niet precies aangehouden.
Stél nou dat ik dat wél had gedaan….was ie er dan nog geweest ?
Er traden symptonen op als een erg opgezette buik wat beademen zeer zwaar maakte. Wás het wel een hartstilstand ? Er is geen sectie verricht, ik zal ermee moeten leren leven .
Ik heb zelf het idee dat het een gescheurde aorta kan zijn geweest daar hij nog geen “au” heeft gezegd en tot 1 minuut voor zijn dood moppen stond te tappen.
De huisarts dacht dat het zijn hart wel móest zijn daar hij nooit over zijn aorta had geklaagd……( wijsheid ?)
Ik vind het prettig mijn verhaal hier eens neer te zetten ook in de hoop dat er misschien mensen zijn die een soortgelijk overlijden van dichtbij meegemaakt hebben en mij misschien een klein beetje vooruit te helpen wat betreft mijn diagnose. ( eerlijk zijn )
Met vriendelijke groet, Cyril
Marcel

19-03-2001 07:51

Hallo Cyril,
Iets meer dan drie jaar geleden is mij ook zoiets overkomen tijdens een hardlooptraining. Iemand uit de groep riep nog dat ie niet lekker werd en het volgende moment lag hij naast het fietspad in het plantsoen. Samen met een andere trainer zijn we de fitale functies gaan checken en al doende stel je toch nog eigenlijk plotseling vast dat het hart niet meer klopt. Gelukkig waren we beiden het reanimeren machtig en konden we “aan de slag”. Uiteindelijk heeft het niet mogen baten. De doodsoorzaak is niet bekend geworden vanwege het niet uitvoeren van een sectie. Jammer want wij als directe hulpverleners zaten er zeker in het begin heel erg mee of we verkeerd of te laat in actie waren gekomen. Bij mij heeft het wel een jaar geduurd eer ik er vrede me kon hebben dat iemand van 41 jaar onder m'n handen is overleden. Ik heb m'n best gedaan, als er iemand een kans gehad heeft op overleven was het deze mede-hardloper maar helaas is het anders gelopen.
Groet, Marcel.
Mirjam

24-03-2001 23:57

Beste Cyril,
Allereerst moet ik je schrijven dat ik het verstandig vond dat je dit verhaal hebt geschreven. Hopelijk helpt het je wat in het verwerken van wat je hebt meegemaakt. Ik kan goed begrijpen dat de opmerkingen van de omgeving - hoe goed ze ook bedoeld zullen zijn - je nog niet helpen berusten in wat er gebeurd is.
Graag wil ik je een paar punten meegeven; zelf ben ik werkzaam in de gezondheidszorg en heb daardoor beroepsmatig diverse malen gereanimeerd. Daarnaast geeft ik veel reanimatie-lessen.
De uiteindelijke oorzaak blijft denk ik gissen; toch denk ik dat gezien je verhaal een hartstilstand t.g.v. bv. een hartinfarct wel een goede mogelijkheid blijft.
De ervaring heeft geleerd dat de uiteindelijke oorzaak van overlijden - als reanimatie eenmaal is gestart - niet zo zeer afhangt van de techniek van degene die reanimeert; maar meer van het onderliggend letsel. Wanneer een hartinfact te veel schade veroorzaakt, of juist een zeer moeilijk te corrigeren hartritmestoornis blijft opwekken, is een reanimatie voor dat slachtoffer eigenlijk kansloos. Natuurlijk weet je dit nooit van tevoren; en dus is elke poging zinnig!
Dat je in de zenuwen niet perfect de theorie van het boekje aanhoudt is meer dan logisch; je werkt immers onder - voor velen anderen (ook achteraf) - onvoorstelbare stress; zeker wanneer het ook nog eens een bekende of geliefde betreft. Ik vertel mijn cursisten altijd heel streng precies alle regels en feiten; met in het achterhoop de hoop dat er zoveel mogelijk blijft hangen…mocht er ooit een reanimatie van ze verwacht worden;…maar nooit met de gedachte dat zij in de toekomst een “perfecte reanimatie” zullen laten zien. Hulpverlening is bedoeld volgens het beste kunnen van de hulpverlener. Als dat achteraf niet perfect blijkt te zijn rust dat als een last op je schouders, dat weet ik,….maar neem van mij aan dat er vele hulpverleningen niet perfect verlopen,…dat mag je ook niet verwachten! Gelukkig was jij er en ben je snel begonnen,…ik denk dat wat dat betreft je schoonvader het niet beter had kunnen treffen. Helaas mislukken de reanimaties nog vaak.
Mocht je er in de toekomst nog problemen meer blijven houden, dan adviseer ik je - als je het nog niet hebt gedaan - contact op te nemen met mensen die je goed begrijpen (bv. iemand die ervaring heeft met reanimaties) zoals bv. je huisarts of anders met slachtofferhulp.
Sterkte,
Mirjam
Harry

08-04-2001 19:03

Beste Cyril,
Klasse moet ik zeggen om je verhaal uit te dragen.
Zelf gee ik EHBO lessen en ook de reanimatie als kaderinstructeur.
De verwerking met de vragen als ik…… Zijn bekend maar toch blijft het knagen.
Natuurlijk maakt een ieder foutjes of vergeet je zaken.
Maar als je weet dat je alles gedaan hebt dan kan niemand je dat kwalijk nemen.
Zelf heb ik bij het Oranje Kruis een balletje opgeworpen in 1999 met het zelfde onderwerp.
Bij een reanimatie op een onbekende welke ook verkeerd afliep waren ook mijn vrouw en kinderen aanwezig.
Het een en ander resulteerde in een symposium te Rotterdam.
Met de hulp van de verpleegkundige die het slachtoffer van mij overnamen waren nog een aantal specialisten aanwezig als een infectioloog, een psycholoog, een cardioloog en anderen.
Met gesprekken over dit onderwerp werd mij duidelijk dat vele EHBO-ers met een last blijven zitten.
Bij ons in de noordkop van NoordHolland worden de reanimisten een kaartje overhandigd met een telefoon nummer.
Wij kunnen dan hierop reageren en om hulp vragen.
Praat anders met je vertrouwensarts.
Ook het praten met mede EHBO-ers is vaak zeer verhelderend.
Veel sterkte
Harry

Hartstilstand ?

Cyril

Marcel

Mirjam

Harry