Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Nils2010
Ik heb ruim een jaar geleden een reanimatie gedaan en die was ook goed verlopen. In het begin dacht ik dat ik het er moeilijk mee zou gaan hebben maar dat is gelukkig niet gebeurd. Ik heb o.a. hier uitgebreid mijn verhaal gedaan en daar goede en leuke reacties op gekregen. Verder werden er hier in het dorp nogal wat vragen gesteld door nieuwsgierigen die wel in de gaten hadden dat er op het kerkhof iets was voorgevallen. Eigenlijk met een soort galgenhumor vertelde ik dat ik op het kerkhof een dode tot leven had gewekt (iets wat eigenlijk een waarheid als een koe was), een opmerking die voor mijzelf ook een soort van opluchting was. Het slachtoffer (73 jaar) is vier dagen later alsnog overleden.
Behalve tijdens een reanimatieles heb ik het er verder niet meer over gehad en ook niet meer aan gedacht. Degene met wie ik samen de reanimatie heb gedaan had er wel nog een aantal nachten van wakker gelegen. Maar eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat ik zelf van oorsprong uit de verpleging afkomstig ben en o.a met somatische en psycho-geriatrische patiënten heb gewerkt en daar als het ware gewend was aan plotseling optreden van ernstige complicaties en het overlijden van mensen, dus wat dat betreft was er geen schok voor mij. Het had eerder iets van een geval van ‘terug in de tijd’. Maar buiten dit alles was het voor mij wel de eerste echte reanimatie die ik meemaakte.
Mijn advies: als je merkt dat je toch nog steeds met die reanimatie bezig bent is het nog niet over, doe er dan gewoon veel over praten. Het maakt niet uit of degene die gereanimeerd is het wel of niet haalde. Het is de reanimatie zelf die een grote indruk maakt.
