LEES DIT EENS!

René van Aalderen

18-05-2010 22:31

De niet reanimatiepenning is mij wel bekend, daar attendeer ik mijn cursisten in de EHBO en reanimatieles ook altijd op. Sinds kort staat in het officiele reanimatieprotocol ook dat je als leek van reanimatie mag afzien als bij jou bekend is dat het slachtoffer niet gereanimeerd wil worden. Anderzijds is het ook heel moeilijk om in een situatie waarin gereanimeerd moet worden af te zien van de hulp die je kunt geven.
Daarnaast is de schrijver niet heel zorgvuldig in het begrip dood, in eerste instantie ben je klinisch dood, het lichaam is dan nog levensvatbaar als de vitale functies worden hersteld, soms kan het lichaam dit zelfs op eigen kracht. Pas bij hersendood ben je echt dood.
Naar mijn mening heeft de rechtzaak waar de schrijver mee dreigt als hij wordt gereanimeerd van slachtoffer tegen zijn hulpverlener geen enkele kans omdat ons burgerlijk wetboek iedere nederlander verplicht om een persoon in nood te helpen naar beste kunnen. Ook gaat de schrijver voorbij aan de praktijk dat heel veel mensen met een niet-reanimatieverklaring, die toch gereanimeerd worden, daar achteraf heel blij om zijn. Natuurlijk moet je zorgvuldig zijn in de afweging als je zeker weet dat iemand echt niet gereanimeerd wil worden. Maar als ik het niet weet, of er is twijfel over, dan ga ik altijd reanimeren. Die rechtzaak ben ik niet bang voor. We zijn immers getraind om iemand naar beste eer en geweten te helpen als hij/zij in nood verkeerd.
Bud Oostrom

07-07-2010 16:51

Dezer dagen heb ik de houding van o.a. René van Aalderen aan de voorzitter van de NVVE, Petra de Jong voorgelegd en kreeg als reactie dat hij, René, het volstrekt fout heeft. Het negeren van de wens van mensen om niet gereanimeerd te willen worden, moet gerespecteerd worden. Wie die wens negeert, is strafbaar volgens de wet. Volgens mij heeft niemand het recht de natuurlijke dood te negeren en anderen te dwingen een tweede leven aan te gaan.
Daar laat ik het maar bij.
Bud Oostrom, Gouda
Willem

08-07-2010 17:01

Ik denk dat er duidelijk onderscheid gemaakt moet moet worden tussen :
1) Juridische kant van reanimeren
2) Wil/wens om niet gereanimeerd te worden.
Beide punten hebben wellicht raakvlakken maar zijn in wezen twee verschillende dingen.
Het Juridische deel : Ik ben als mens wettelijk verplicht de medemens in nood te helpen. Uitzondering hierop is als ik zelf in gevaar ben of raak of zelf in nood verkeer.
Binnenshuis zal er overwegende niet of nauwelijks sprake zijn van gevaar.
Ook op straat, kantoor of ergens anders buiten, zal ik als hulpverlener in veruit de meest voorkomende gevallen niet in direct gevaar verkeren.
Indien je bewust geen hulp verleent, zal je dus in voorkomende gevallen aannemelijk moet maken waarom je niet bent gaan reanimeren als er geen direct gevaar voor jouw als hulpverlener aanwezig is.
De wil/wens om niet gereanimeerd te worden : Onder geconditioneerde omstandigheden kan iemand besluiten om niet gereanimeerd te worden.
Deze wil/wens kan en mag nooit in het openbaar onmiddellijk en op absolute actualiteit geverificeerd worden door hulpverleners.
Immers daar is domweg geen tijd voor.
Het respecteren van de wil/wens om niet te worden gereanimeerd is in het openbaar ook onacceptabel.
Het publiek mag dan wel overwegend passief zijn, maar op het moment dat iemand zoals een ehbo-er of ambulanceverpleegkundige bij het slachtoffer zit en totaal niets doet en ook roept “hij/zij heeft een niet-reanimeren verklaring” dan kan dat absoluut aanleiding geven tot publieke onrust en agressie tegen de hulpverleners en politie.
Toch reanimeren tot we de straat uit zijn en dan stoppen indien er geen electrische hartactiviteit meer is, is absoluut de dagelijkse praktijk..
Anders ligt het in een thuis of ziekenhuis situatie waarin voorafgaande en in direct overleg tussen betrokkenen, familie en/of artsenteam afspraken worden gemaakt over de levensbeeindiging.
Petrus

09-07-2010 12:15

Deze wil/wens kan en mag nooit in het openbaar onmiddellijk en op absolute actualiteit geverificeerd worden door hulpverleners.
Immers daar is domweg geen tijd voor.
Die tijd heb je zeker wel, je maakt een kraag toch los, en dan zie je een ketting ook wel. Wat is de moeite om eens te kijken wat er 3cm lager zit.
Maar die moeite zal wel bedacht zijn na het volgende excuus om het niet te stoppen, immers als je toch niet stopt hoef je ook niet te zoeken.
Het respecteren van de wil/wens om niet te worden gereanimeerd is in het openbaar ook onacceptabel.
Het publiek mag dan wel overwegend passief zijn, maar op het moment dat iemand zoals een ehbo-er of ambulanceverpleegkundige bij het slachtoffer zit en totaal niets doet en ook roept “hij/zij heeft een niet-reanimeren verklaring” dan kan dat absoluut aanleiding geven tot publieke onrust en agressie tegen de hulpverleners en politie.
Dus zwicht je voor terreur, nou fraaie boel.
Het blijkt dat wel iets doen ook reden tot agressie is, wat aanwezig zijn kan al genoeg zijn.
Dus als je toch wilt zwichten, dan ver weg blijven van reanimatiegevallen.
Toch reanimeren tot we de straat uit zijn en dan stoppen indien er geen electrische hartactiviteit meer is, is absoluut de dagelijkse praktijk..
Anders ligt het in een thuis of ziekenhuis situatie waarin voorafgaande en in direct overleg tussen betrokkenen, familie en/of artsenteam afspraken worden gemaakt over de levensbeeindiging.
Hier is geen sprake van levensbeeïndiging, maar van een natuurlijk proces dat je probeert te beeïndigen. Je hebt het dan over een poging tot het beeïndigen van het sterven en niet andersom. Maak gelijk even afspraken over iets als hoe de wind morgen moet waaien.
Sleutel

11-07-2010 13:18

Hoi Petrus, het is best moeilijk als hulp verlener hoe te handelen
En ik denk nog steeds dat ik ga helpen.
Maar zoals gaatse reageerde tja? Zo ga je er niet komen als je iets bespreekbaar wil maken.

LEES DIT EENS!

René van Aalderen

Bud Oostrom

Willem

Petrus

Sleutel